Ewa Kopsik "Uciec przed cieniem"

Mam duży problem z tym, żeby opisać tę książkę. Nie chcę jej skrzywdzić, bo wiem, że są tacy, którym na pewno przypadnie do gustu, ale mnie się po prostu ta historia nie spodobała.

Od pierwszej strony czułam wielką irytację. Główna bohaterka żyje w cieniu męża, śpiewaka operowego. Żyją w czasach PRL, gdzie każdy marzy o tym aby z kraju się wyrwać. Tak też się dzieje w przypadku Tadeusza, dostaje kontrakt w Wiedniu. Nasza bohaterka mimo iż nie chce jechać z mężem, godzi się na wszystko bo tak wygodnie. I właśnie jej postawa wobec męża i świata doprowadzała mnie do szału. Bo ja rozumiem traumatyczne przeżycia w dzieciństwie, trochę przytłaczający mąż, ale żeby od razu stać obok własnego życia i nie umieć otworzyć ust i powiedzieć słowa? Młoda kobieta sama skazała się na ostracyzm towarzyski. Nie potrafiła się odnaleźć w środowisku męża, ale też jakoś usilnie nie próbowała... Było jej wygodnie uciekać w wymówki... nikt mnie nie lubi, nikt mnie nie kocha itd. I nie wierzę w to co piszę, ale ja się wcale nie dziwię Tadeuszowi, że w końcu postąpił jak postąpił wobec swojej żony. Pracować przez całe życie nie chciała, bo tak wygodniej, sprzątać i gotować nie chciała, bo to wysiłek. Ręce mi opadały kiedy to wszystko czytałam. Przez całą powieść czułam wielką złość i miałam ochotę rzucić książką o ścianę... jeżeli taki był zamysł autorki, to się udało.

Na plus książki niewątpliwie przemawia język jakim została napisana. Czyta się ją naprawdę przyjemnie. Do tego mamy świetny obraz emigracji, nie tylko Polaków, ale też innych narodów. Autorka znakomicie ukazała jak ciężko jest żyć w obcym kraju, walczyć z uprzedzeniami, brakiem zrozumienia.

Największym zaskoczeniem dla mnie jest samo zakończenie. Zupełnie nie tego się spodziewałam, ale biorąc pod uwagę stan psychiczny bohaterki, na dłuższą metę nie dziwi to co się stało.
Przez całą powieść kobieta stara się podjąć walkę, chyba z samą sobą, ze swoją beznadziejną egzystencją, a czy jej się uda, to już musicie sami się przekonać.