środa, 30 grudnia 2015

Lutosławski: Piano Concerto / Symphony No 2 PL





Witold Lutosławski przekonany był, że trzeba „pisać myśleć i mówić o muzyce”[1].  Nie czuję się jednak na siłach, żeby w kompetentny sposób mierzyć się słowem z muzyką tego formatu. Słabość ta z braku wykształcenia muzycznego się bierze. Pocieszam się jednak, że miś uszatek o uchu przyklapniętym też pisać może. Słów więc kilka dla zachęty.
Simon Rattle, zaprogramował w sezonie 2012/2013 w Filharmonii Berlińskiej cykl koncertów z muzyką Lutosławskiego. Sam poprowadził kilka wykonań, w tym wydane wspólnym nakładem Berliner Philharmoniker, Deutsche Grammophon i Instytutu Adama Mickiewicza, w ramach programu Polska Music – II Symfonię i Koncert fortepianowy.
Koncert fortepianowy
Że zaproszony do wykonania został Krystian Zimmerman, jeden z najwybitniejszych polskich pianistów, zwycięzca IX Konkursu Chopinowskiego nie dziwi, wszak, to on długo namawiał Lutosławskiego do napisania utworu na fortepian i to jemu utwór ten został dedykowany. Kompozytor myślał o skomponowania koncertu fortepianowego już w latach czterdziestych, zrealizowany został jednak przez Lutosławskiego dopiero w ostatniej dekadzie twórczości, obfitującej w dzieła mistrzowskie. To w tym właśnie czasie rola melodii u Lutosławskiego się wzmaga, zaś  kontrapunktu aleatorycznego ulega zmniejszeniu[2]. Mniejszą rolę odgrywa też przypadek. Koncert składa się z czterech części, granych bez przerwy, ale posiadających wyraźne zakończenie. Imponująca jest szczególnie druga część, wypełniona dźwiękami galopującego fortepianu na tle orkiestry.
II Symfonia
Miała być dla Lutosławskiego „kolejnym pożegnaniem z orkiestrą”. Zdawał sobie bowiem wyraźnie sprawę z ograniczającego charakteru utworów orkiestrowych, archaiczności form zamkniętych i jednoczesnego braku widoków na rozwiązanie tej trudności. Szukając dróg wyjścia z tego impasu nie chciał jednak tworzyć utworów, które by oderwane były od praktyki wykonania, a ich rezultat dźwiękowy pozostawałby wiele do życzenia. Będąc jednocześnie kontynuatorem zachodniej tradycji muzycznej dzięki śmiałym rozwiązaniom poszerzał horyzonty muzyczne współczesnych. W odpowiedzi na nieokiełznany aleatoryzm Johna Cage'a, Lutosławski wprowadzał własne rozwiązanie, który określał jako aleatoryzm kontrolowany. W II Symfonii stosuje wszystkie te elementy, które rozwijał i wypróbował w Muzyce żałobnejGrach weneckichKwartecie smyczkowymTrzech poematach
Płyta znakomita, słyszana nawet przygłuchawym – jak moje – uchem, oferuje niesamowite doznania.


Płyta dostępna w salonach empik - KLIK 




[1] W. Lutosławski, O roli słowa, teatralności i tradycji w muzyce, „Poezja” 1973, nr 10, s. 78-81 [rozmowa z B. Pociejem].
[2] http://www.lutoslawski.org.pl/pl/composition,77.html.

poniedziałek, 28 grudnia 2015

Grażyna Bober-Bruijn "Pyszne do pudełka"




"Pyszne do pudełka" to świetna pozycja dla ludzi ceniących sobie czas, zmuszonych jadać poza domem, a jednocześnie lubiących dobre i ciekawe potrawy. Sporo inspiracji znajdzie w niej też każda gospodyni domowa, która pragnie jakoś urozmaicić swoją codzienną kuchnię, nie spędzając w niej wielu godzin.

Książka podzielona jest na kilka rozdziałów. Zadziwił mnie szczególnie pierwszy, poświęcony... jajku. Dalej mamy zupy, moje ulubione sałatki, curry, ryże, makarony, placki, klopsy, wypieki słodkie, wypieki słone, pasty do chleba i różne dodatki. Każda potrawa okraszona zdjęciem, z dokładna listą składników i czasem przygotowania oraz podziałem na porcje. Każdy przysmak idealnie nadaje się do zapakowania do pudełka czy słoika i zabrania do pracy, szkoły, czy np. piknik!


Potrawy są łatwe w przygotowaniu, każdy laik bez problemu sobie z nimi poradzi. Inna rzecz, że lista składników czasami może przerazić, a i z ich dostępnością w niektórych przypadkach może być różnie. Prawdopodobnie zmuszą nas do wycieczki do większego supermarketu. Nie odnajdą się wśród tych przepisów ludzie, którzy nie przepadają za orientalnymi smakami, bo jednak sporo inspiracji autorka zaczerpnęła w swoich recepturach właśnie z tejże kuchni. Króluje imbir, kurkuma, kumin, które ja uwielbiam, ale nie każdy za nimi przepada.

Znalazłam w tej książce wiele smaków, które mnie zachwyciły, i do których będę wracać, polecam więc gorąco!

Do kupienia na empik.com

Baner