(3) Niedziela... czyli Zakopane i KONKURS!

Jak pisałam tydzień temu, spędziłam kilka, a dokładnie pięć, dni w Zakopanem. Jechać miała siostra z chłopakiem, niestety mogła tylko w weekend, dlatego resztę opłaconego czasu w stolicy Tatr spędzałam ja ;)

Widok z przełęczy pod Kopą Kondracką

Przyjechałam w poniedziałek późnym wieczorem, dlatego wtorek spędziłam na chodzeniu bez celu po okolicy, a później po Krupówkach (czy jest jakiś czas w roku, kiedy tam nie ma tłumu ludzi?!). Udało mi się prawie wpaść na Justynę Kowalczyk, która wybiegała z ośrodka Imperial i widziałam Stanisława Karpiela-Bułeckę (kuzyna tego sławniejszego - Sebastiana). Jeszcze zerknęłam na Wielką Krokiew i tyle z wtorku.

Nie wiem dokładnie co to za willa, ale bardzo mi się spodobała :)

Kościół p.w. Św. Antoniego oo. Bernardynów

W środę miałam mało ambitny plan, wjechania na Kasprowy Wierch kolejką i przejścia do Kopy Kondrackiej. Mało ambitne plany pokrzyżował wiatr, przez który kolejka była nieczynna. Musiałam więc szybko zmienić trasę i tak oto postanowiłam wybrać się do schroniska na Hali Kondratowej i tam pomyśleć co dalej. Dotarłam, pomyślałam... i postanowiłam... że cóż to dla mnie 500 m w górę... wejdę na przełęcz pod Kopą Kondracką, a stamtąd albo na Kopę, albo na Kasprowy Wierch. Tak więc rozpoczęłam mozolną wspinaczkę, przeklinając siebie i wszystko dookoła. Mój rytm... 3 kroki do góry, 3 minuty postoju nie wróżył niczego dobrego, ale o dziwo, jakimś cudem byłam coraz wyżej... I dopiero gdzieś na wysokości 1700 m.n.p.m. poczułam dlaczego kolejka z powodu wiatru była nieczynna. Halny, którego doświadczałam zwalał z nóg. Kiedy wiał prosto w twarz, miałam wrażenie jakbym oddychała pod wodą. Tak więc walczyłam nie tylko z sobą, ale i z silnym wiatrem. Kiedy dotarłam na przełęcz, od razu stwierdziłam, że dalsza wycieczka nie ma sensu. Wiatr nie pozwalał siedzieć, a co dopiero chodzić. Szkoda, byłam już naprawdę wysoko (1863 m.n.p.m.) miałam siły i ochotę na dalszą wycieczkę i zdobywanie szczytów. Niestety... człowiek z naturą nie wygra. Zeszłam więc tą samą drogą do schroniska, po raz kolejny walcząc z wiatrem.

Giewont widziany z przełęczy pod Kopą

Przełęcz pod Kopą Kondracką

Ja :) Trzymam się prosto chociaż wiatr próbuje mnie złamać ;)

A tak wyglądali ludzie próbujący chodzić...

Widok z przełęczy na Tatry wysokie

Schronisko na Hali Kondratowej

A tędy wiodła trasa mej wycieczki :)

W czwartek dotarła do mnie siostra z chłopakiem, a ponieważ moje nogi odczuwały trud wspinaczki z dnia poprzedniego, to po raz kolejny przeszłam się Krupówkami, wjechałam na Gubałówkę (aż wstyd się przyznawać) i odpoczywałam :)

Widok z Gubałówki

Piątek to dzień mojego wyjazdu, ale do południa zaplanowaliśmy chodzenie po Dolinie Kościeliskiej. To chyba najciekawsza, z tatrzańskich dolin. Masa jaskini (polecam Mylną, można się tam przez moment poczuć jakby się było grotołazem :D), przepiękny Smreczyński staw z cudowną panoramą w tle i góry, miejscami przypominające bieszczadzkie połoniny. Całość psuje tylko cała masa "dziwnych" turystów. Szpilki i lans przede wszystkim. No i zastanawiam się, jak można rezygnować w połowie trasy! Modzi ludzie, nie dają rady dojść po raczej płaskiej drodze do schroniska... coś jest nie tak :)

Smreczyński Staw

Widok ze schroniska na Hali Ornak

Lisek, który nie boi się ludzi i kradnie im kanapki

Podsumowując... zmarnowałam dwa dni z powodu niesprzyjających warunków i żałuję, że tak mało chodziłam po wysokich górach. O dziwo, myślałam że z kondycją kiepsko, a okazało się że tempo miałam nawet dobre a i sił dużo. Trochę też za ostro zaczęłam, co skończyło się zakwasami, które prawdopodobnie jeszcze kilka dni będą trzymać.  Wyjazd udany, Tatry piękne, ludzie irytujący... to tyle o urlopie.

Żeby nieco ożywić facebookowe konto Magii książki, postanowiłam zorganizować tam konkurs. Do wygrania książka "Jeszcze jeden dzień" Fabio Volo. ZAPRASZAM! (KLIK)

A jutro recenzja książki, która mi w Zakopanem towarzyszyła...