Anonyma "Kobieta w Berlinie"

Zawsze mam problem z tym, od czego zacząć... Książkę "Kobieta w Berlinie" miałam wielką ochotę przeczytać już od bardzo dawna, dlatego kiedy tylko zjawiła się w moim posiadaniu, w pierwszej kolejności ją przeczytałam.

Są to zapiski około trzydziestoletniej Niemki, której imienia nie poznajemy. Dziennik rozpoczyna się 20 kwietnia 1945, a kończy 22 czerwca.

Na początku miałam duży problem z odbiorem tej książki, ponieważ napisana jest jakby sucho i bez emocji. Pierwsze 40 stron to wspomnienia bombardowań, ostrzału i czasu spędzonego w piwnicy, wraz z innymi mieszkańcami. Autorka nawet, kiedy pisze o swoich uczuciach, robi to tak, jakby cała sytuacja nie dotyczyła jej samej. Jakby stała obok i wszystkiemu się przypatrywała.
Najgorsze jednak zaczyna się w momencie, kiedy do Berlina wkraczają oddziały Rosjan. Zbiorowe gwałty są na porządku dziennym. Kobieta już pierwszego dnia zostaje zgwałcona przez dwóch mężczyzn. Kolejne dni upływają w ciągłym strachu. Ostatecznie znajduje sobie ochronę w postaci oficera, który w zamian za usługi przynosi jedzenie, którego oczywiście w całym mieście brakuje.
Głód, brak wody, prądu towarzyszą autorce niemal przez cały czas opisywany w dzienniku. Dzięki niej poznajemy również niezwykle poruszający obraz zrujnowanego Berlina.

Bardzo wstrząsająca jest ta książka i na pewno na długo pozostanie w mojej głowie. A to za sprawą tego, co na początku ogromnie mi przeszkadzało... języka. To właśnie ta suchość przekazu i beznamiętność z jaką ten dziennik został napisany zrobiła na mnie największe wrażenie.

Uczucia nie miały prawa istnienia... liczyła się tylko chęć przeżycia za wszelką cenę.

"Czasami wydaje mi się, że teraz potrafiłabym znieść wszystko, co tylko mogłoby mi się jeszcze przytrafić, jeśli nadeszłoby z zewnątrz, a nie z głębi mojego serca"

Jakie było pierwsze pytanie, jakie zadawały sobie wzajemnie kobiety?

"Ile razy Cię zgwałcili?"

w odpowiedzi zawsze padała jakaś liczba... większa bądź mniejsza. Niektórym udało się uchronić, jednak było to przypłacone długimi dniami izolacji od otoczenia.

"Kobieta w Berlinie" mimo obojętności z jaką jest napisana porusza dogłębnie. Nie znajdziemy w tej książce nienawiści, sama autorka pisze:

"Ja w każdym razie mam uczucie, że to co mnie spotkało, wyrównało w pewien sposób rachunek"

Mam nadzieję, że kobiety, które przeżyły takie piekło, nie tylko w Niemczech, były w stanie żyć dalej, prowadzić normalną egzystencję. Może nie zapomnieć... bo o takich rzeczach nie da się zapomnieć, ale przynajmniej zepchnąć te wydarzenia w cień normalnego szczęśliwego życia.

Polecam.