Dorota Sumińska "Świat według psa"

Wzruszająca historia psa, który „miał nosa” do ludzi.

Jak wyglądałby człowiek w oczach psa, gdyby pies mógł podzielić się swoimi refleksjami?

Najprawdopodobniej tak, jak widzi to jamnik Bolek, który po dziesięciu latach wspólnego życia został wyrzucony z domu przez swoich opiekunów. Zrozpaczony pies nie wie jeszcze, że czeka na niego nowa, kochająca pani i nowy rozdział życia…






Zacznę od tego, że jamniki uwielbiam i sama posiadam (wprawdzie podróbka, bo mieszanka jamnika z czymś podobnym do goldena, ale jednak jamnik :)) A książkę czytałam pod kołderką z wtuloną w moje nogi psią mordką:)

Narratorem jest jamnik Bolek, niezwykle mądry i spostrzegawczy piesek, który po prostu zna się na ludziach. Nie ma łatwego życie, bo z pierwszego domu został oddany. Ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło, bo trafia do Pani Irminy. Niezwykłej kobiety, która zwierzęta kocha całym sercem i traktuje jak równe ludziom.
Dzięki rozmowom Bolka i pani Irminy, poznajemy jej niezwykle ciekawe życie. Kobieta w czasie wojny była łączniczką i tak poznała swojego ukochanego męża Władka. Na kartach książki poznajemy jej losy aż do później starości.

Pani Dorota pokazuje w niezwykły sposób jak powinniśmy niektóre psie zachowania interpretować. Czytając zdajemy sobie sprawę jak często nie rozumiemy o co naszemu czworonogowi chodzi, a przecież dla tych zwierząt to takie oczywiste.

Bolek to jamnik niezwykle przenikliwy, patrzy na świat z niezwykłą prostą, która nie pozwala mu zrozumieć niektórych ludzkich zachowań. Ludzi utrudniają sobie życie, nie potrafią się cieszyć chwilą.
Pani Sumińska za sprawą jamnika pokazuje nam jak wiele zwierze rozumie, jak cierpi, jak potrafi kochać. Ludzie skazują zwierzęta na cierpienie, traktują jak niepotrzebne przedmioty, a kiedy się nudzą wyrzucają jak starą zabawkę. Tę prawdę autorka pokazuje nam prezentując losy kulawego i ślepego psa Poldka i kota o trzech łapach i bez ogona - Szymona, zwierząt które Irmina zabrała ze schroniska i przygarnęła.

Świat według psa nie jest jednak książką smutną, chociaż było wiele momentów kiedy płakałam. Ze stron książki po prostu wyziera miłość do zwierząt, czuć ją na każdej stronie za sprawą cudownej Pani Irminy. i ta postać daje nadzieję, że jednak nie wszyscy są źli, że są tacy, którzy kochają i zasługują na zwierzęce uczucie.

To było moje pierwsze spotkanie z Panią Dorotą i już wiem, że na zawsze pozostanę jej fanką i jak najszybciej zaopatrzę się w pozostałe książki.

Polecam gorąco, szczególnie miłośnikom zwierząt:)

A oto i moja Zojka (lubi siadać na tylnych łapkach i udawać surykatkę) :)